Sąd Najwyższy w wyroku z 21 czerwca 2005 r., sygn. akt III APa 48/05, stwierdził, że okres zwolnienia pracownika z obowiązku świadczenia pracy nie jest równoznaczny (jakościowo i pojęciowo) z okresem wykorzystywania urlopu wypoczynkowego. Jeżeli pracodawca podjął decyzję o zwolnieniu pracownika z obowiązku świadczenia pracy, to We współcześnie rozwiniętych stosunkach gospodarczych szczególnie ważną rolę odgrywa stopień ryzyka, związany z niewykonaniem zobowiązania przez nierzetelnego dłużnika. Z tego też względu wierzyciele często poszukują dodatkowych, prawnych zabezpieczeń dla spełnienia świadczenia albo wręcz uzależniają możliwość zawarcia umowy od zapewnienia przez dłużnika odpowiedniego zabezpieczenia. Nie budzi wątpliwość fakt, iż najskuteczniejszymi sposobami ochrony interesów wierzyciela są zabezpieczenia rzeczowe w postaci hipoteki bądź zastawu dłużnikowi będzie jednak brakować odpowiednich aktywów, które można by obciążyć zabezpieczeniem. W takich sytuacjach jedynym możliwym rozwiązaniem jest odwołanie się do zabezpieczeń o charakterze osobistym, prowadzące do powiększenia liczby podmiotów po dłużnej stronie takich konstrukcji cywilnoprawnych największą popularnością cieszą się wciąż: umowy poręczenia lub umowy (gwarancyjne) o świadczenie przez osobę poręczenia Umowa kumulatywnego przystąpienia do długuRównie skuteczną metodą okazuje się jednak być także umowa kumulatywnego przystąpienia do długu (zwaną także łącznym objęciem długu).Konstrukcja owa nie została uregulowana wprost w Kodeksie cywilnym, niemniej jednak dopuszczalność jej stosowania wywodzona jest z ogólnej zasady swobody umów (art. 3531 ona charakter stricte gwarancyjny. Prowadzi do zwiększenia ochrony wierzycieli poprzez zwielokrotnienie źródeł majątkowych, z których mogą oni dochodzić zaspokojenia swoich umowy o przystąpienie do długu jest przekształcenie podmiotowe w zobowiązaniu, polegające na powiększeniu grona dłużników. Pomiędzy pierwotnym dłużnikiem, a przystępującym powstaje stosunek solidarności, który ma swoje źródło w czynności prawnej. A zgodnie z art. 369 zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności przystąpienia do długu - WZÓR UMOWYZasadniczą różnicą pomiędzy przystąpieniem do długu, a przejęciem długu jest to, iż w pierwszym przypadku pierwotny dłużnik nie zostaje zwolniony z zaciągniętego zobowiązania. Dług ciążący na dotychczasowym dłużniku staje się także długiem przystępującego. Dlatego też sytuacja wierzyciela w żadnym wypadku nie ulega pogorszeniu, a co za tym idzie nie jest wymagana jego zgoda na zawarcie umowy przystąpienia. Odmiennie przy przejęciu długu (art. 519 gdzie następuje zamiana podmiotów po stronie dłużnika, aktywny udział wierzyciela jest wydatki związane z umową o przystąpienia do długu są kosztem uzyskania przychodu?Jak zabezpieczyć transakcję by w razie kłopotów skutecznie dochodzić swoich roszczeń?Zawarcie umowy przystąpienia do długu wywołuje podwójny skutek jednej strony przystępujący zaciąga własne zobowiązanie wobec drugiej strony czynności prawnej, które polega na obowiązku przystąpienia do drugiej strony sam fakt zawarcia umowy skutkuje wstąpieniem w pasywną stronę zobowiązania zabezpieczanego oraz tworzy zobowiązanie przystępującego do zaspokojenia wierzyciela głównego. Strony mogą jednakże w treści umowy inaczej określić zakres i moment czasowy wywoływanych przezeń skutków. Z faktu powstania solidarności biernej (solidarności po stronie dłużników), a na mocy art. 366 wierzyciel może żądać spełnienia świadczenia w całości lub części od każdego z dłużników lub od wszystkich wspólnie. Niewątpliwie zaspokojenie może nastąpić zarówno z majątku pierwotnego dłużnika jak i przystępującego. Wybór tego, z którego majątku dokona się egzekucji należy tylko i wyłącznie do wierzyciela. Ponadto w przypadku wykonania zobowiązania przez przystępującego, przysługują mu roszczenia regresowe wobec dłużnika, na podstawie art. 376 366 § 1. Kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników).§ 2. Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają 376 § 1. Jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.§ 2. Część przypadająca na dłużnika niewypłacalnego rozkłada się między współdłużników. Przedmiotem umowy kumulatywnego przystąpienia mogą być wszelkie długi o charakterze ważności tejże czynności prawnej nie ma, zatem znaczenia to czy dług jest: pieniężny, niepieniężny, wynika z umowy albo z deliktu, jest długiem pochodzącym z czynności wadliwej lub długiem rolę w tym zakresie zajmują długi przyszłe. Przesłanką skuteczności przystąpienia do takiego długu jest jego odpowiednie zidentyfikowanie. Wymagane jest, zatem wskazanie stron oraz treści przyszłego stosunku prawego. Nie jest dopuszczalne przystąpienie do długów do długu przyszłego wykazuje dalekie podobieństwo do poręczenia za dług przyszły. Nie jest jednakże zasadne stosowanie analogii z przepisów o poręczeniu np. odwołanie poręczenia za dług przyszły – Art. 878§2 Inne różnice pomiędzy obiema instytucjami zostaną wyjaśnione w dalszej części. Umowa kumulatywnego przystąpienia może zaistnieć w różnych konfiguracjach podmiotowych Podstawowym modelem jest dokonanie czynności prawnej pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem, a przystępującym. Jak była mowa wcześniej, dla skuteczności umowy nie jest wymagana zgoda wierzyciela, jednakże powinien on zostać powiadomiony o zwiększeniu liczby w pełni poinformowany wierzyciel może, bowiem skutecznie realizować swoje uprawnienia wynikające z solidarności biernej. Brak informacji może rodzić odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę poniesioną przez się w doktrynie poglądy, iż powyższa forma umowy o przystąpienie nosi znamiona umowy na rzecz osoby trzeciej, która jest uregulowana w art. 393 O ile pojawienie się po stronie wierzycielskiej roszczenia w stosunku do przystępującego wskazuje na tożsamość obu konstrukcji, o tyle funkcjonowanie solidarności biernej daleko wykracza poza skutki przewidziane w art. 393 Nie można, zatem postawić prostego znaku równości pomiędzy kumulatywnym przystąpieniem a tzw. właściwą umową na rzecz osoby trzeciej. Objęcie długu wywołuje bowiem dalej idące 393 § 1. Jeżeli w umowie zastrzeżono, że dłużnik spełni świadczenie na rzecz osoby trzeciej, osoba ta, w braku odmiennego postanowienia umowy, może żądać bezpośrednio od dłużnika spełnienia zastrzeżonego świadczenia.§ 2. Zastrzeżenie co do obowiązku świadczenia na rzecz osoby trzeciej nie może być odwołane ani zmienione, jeżeli osoba trzecia oświadczyła którejkolwiek ze stron, że chce z zastrzeżenia skorzystać.§ 3. Dłużnik może podnieść zarzuty z umowy także przeciwko osobie modelem jest zawarcie umowy pomiędzy wierzycielem, a przystępującym. Brak jest wymogu uzyskiwania zgody dotychczasowego dłużnika. Jego sytuacja albowiem nie tylko się nie pogarsza, ale wręcz ulega polepszeniu na skutek przysługiwania mu potencjalnych roszczeń regresowych wobec model przypomina swoją konstrukcją umowę poręczenia. Istnieje jednakże jedna podstawowa różnica pomiędzy nimi. Zobowiązanie poręczyciela jest subsydiarne i staje się wymagalne dopiero z chwilą opóźnienia się dłużnika głównego ze spełnieniem świadczenia. Ponadto poręczenie wykazuje się cechą akcesoryjności, która uzależnia istnienie i wysokości długu poręczyciela od długu dłużnika głównego. Przy kumulatywnym przystąpieniu wszyscy dłużnicy odpowiadają za całość zobowiązania (od chwili zawarcia umowy), aż do zaspokojenia. Różnicowanie odpowiedzialności odbywa się dopiero na etapie roszczeń regresowych. Przystąpienie nie wymaga także formy szczególnej, jaka przewidziana jest dla poręczenia (art. 522 oświadczenia woli podmiotu przystępującego powinien wynikać wyraźny zamiar wywołania skutków prawnych objęcia długu. Objęcie może dotyczyć całości lub części długu. W razie braku zawarcia postanowień w tym zakresie w umowie uznaje się, iż odpowiedzialność obejmuje całość świadczenia głównego wraz ze świadczeniami ubocznymi, które powstały przed zawarciem skutkiem zawarcia umowy przystąpienia jest wytworzenie się relacji solidarności dłużników. Na tej podstawie przystępujący nabywa niektóre prawa podmiotowe związane ze zobowiązaniem np. uprawnienie do wyboru świadczenia alternatywnego, prawo wyboru świadczenia w zobowiązaniu przysługują mu zarzuty osobiste oraz te, które są wspólne dłużnikom – art. 375 Umowa nie narusza tożsamości istniejącego zobowiązania, a więc nie wpływa na okres przedawnienia ani nie powoduje wygaśnięcia innych zabezpieczeń (tak przy przejęciu długu – art. 525 375 § 1. Dłużnik solidarny może się bronić zarzutami, które przysługują mu osobiście względem wierzyciela, jak również tymi, które ze względu na sposób powstania lub treść zobowiązania są wspólne wszystkim dłużnikom.§ 2. Wyrok zapadły na korzyść jednego z dłużników solidarnych zwalnia współdłużników, jeżeli uwzględnia zarzuty, które są im wszystkim 525 Jeżeli wierzytelność była zabezpieczona poręczeniem lub ograniczonym prawem rzeczowym ustanowionym przez osobę trzecią, poręczenie lub ograniczone prawo rzeczowe wygasa z chwilą przejęcia długu, chyba że poręczyciel lub osoba trzecia wyrazi zgodę na dalsze trwanie przejaw kumulatywnego przystąpienia do długu uznaje się także potwierdzenie gwarancji bankowej. Takie potwierdzenie, dokonane przez bank, a dotyczące zobowiązania gwarancyjnego innego banku prowadzi do wykształcenia się solidarności biernej po stronie obydwu instytucji bankowych. Odpowiada, zatem w swoim kształcie konstrukcji przystąpienia.

Istota świadczenia podzielnego. § 1. Jeżeli jest kilku dłużników albo kilku wierzycieli, a świadczenie jest podzielne, zarówno dług, jak i wierzytelność dzielą się na tyle niezależnych od siebie części, ilu jest dłużników albo wierzycieli. Części te są równe, jeżeli z okoliczności nie wynika nic innego. § 2.

Marcin ŁolikKlauzule indemnifikacyjne w praktyce obrotu gospodarczego Artykuł pochodzi z miesięcznika Przegląd Prawa Handlowego 6/2016>> Nieodzowną częścią współczesnej praktyki kontraktowej są klauzule indemnifikacyjne , które mają za zadanie niwelowanie różnego rodzaju ryzyka związanego z daną relacją handlową, jak również wprowadzanie jasnego podziału odpowiedzialności za określone zdarzenia pomiędzy stronami kontraktu. Jak wiele instytucji współczesnej praktyki obrotu , także i te zostały transponowane na grunt polski z obcych systemów prawnych (głównie chodzi o systemy common law ). W niniejszym artykule zostaną omówione najważniejsze cechy tych postanowień umownych. 1. Uwagi wstępne Klauzule indemnifikacyjne (ang. contractual indemnities, niem. Freistellungsklauseln) należą do ważnego elementu obrotu prawnego. Zadaniem ich jest jasne określenie ciężaru ponoszenia odpowiedzialności za danego typu zdarzenia pomiędzy stronami kontraktu (przy czym klauzule te mogą być również zastrzegane na korzyść podmiotów trzecich). Tego typu postanowienia dookreślają, kto ponosi ciężar ekonomiczny odpowiedzialności za wystąpienie danego zdarzenia – często bez względu na okoliczność, czy jest to ten sam podmiot, który powinien ponosić ciężar odpowiedzialności z czysto prawnego punktu widzenia. Tym samym, prowadzą one do urealnienia odpowiedzialności i podkreślenia jej gwarancyjnej funkcji. W swoich założeniach klauzule mogą dotyczyć roszczeń powstałych na podstawie kontraktowej, deliktowej, a także stricte publicznoprawnych zobowiązań – o czym szerzej w dalszej części (oczywiście w przypadku odpowiedzialności publicznoprawnej czy deliktowej strony nie mogą zazwyczaj jej wyłączyć, ale precyzują, kto ponosi ją w sensie czysto ekonomicznym). Praktyka kontraktowa bardzo chętnie posługuje się tego typu postanowieniami umownymi . Klauzule te zakładają, że zobowiązany z tytułu takiej klauzuli (ang. indemnitor albo indemnifying party) w odniesieniu do drugiej strony (ang. indemnitee albo indemnified party) zaciąga zobowiązanie do uchronienia jej od ustalonego rodzaju roszczeń bądź też zrekompensowania jej szkód związanych z określonymi roszczeniami. Zobowiązanie to może przybierać różnego rodzaju postacie. Może prowadzić do ochrony przed roszczeniami osób trzecich (ang. third party indemnity), ale może dotyczyć również stosunków między stronami (ang. party to party indemnity). Najczęściej klauzule tego typu występują w umowach dotyczących przeniesienia praw (np. asset deal lub share deal) bądź też szeroko rozumianej współpracy, kiedy strony świadczą określone usługi. 2. Natura zobowiązania Jak zostało to zauważone, charakter zobowiązania wynikający z tego typu klauzul sprowadza się w zakresie ekonomicznym do założenia, że strona zobowiązania (gwarant) przyjmuje na siebie ciężar ekonomiczny związany z wystąpieniem określonego typu zdarzenia. Takim zdarzeniem jest zazwyczaj roszczenie podmiotu trzeciego (czy to prywatnego, czy publicznego) lub jednej ze stron kontraktu o spełnienie określonego świadczenia pieniężnego (chociaż mogą się również zdarzać świadczenia innego typu) powstałego z ustalonego tytułu prawnego. W tym przypadku gwarant zobowiązany jest bądź do takiego działania, aby tego typu zobowiązanie w ogóle nie powstało, bądź też do zrekompensowania wierzycielowi szkody powstałej w wyniku spełnionego świadczenia na rzecz takiego podmiotu trzeciego. Podmiot zobowiązany występuje tutaj w roli gwaranta niezaistnienia określonego skutku – czyli powstania odpowiedzialno-ści. Na tle prawa polskiego podstaw tego typu konstrukcji prawnej należy poszukiwać przede wszystkim w normie art. 392 oraz art. 3531 (istnieją również zbliżone instytucje ustawowe, chociażby art. 523 ). Gwarant – co do zasady – może sa-modzielnie decydować o sposobie osiągnięcia zapewnionego skutku wszelkimi legalnymi sposobami . W kontekście powyższego pierwotnym zobowiązaniem gwaranta jest szeroko rozumiana obrona przed roszczeniami lub inaczej uwolnienie od odpowiedzialności swojego wierzyciela. Zobowiązanie gwaranta jest zatem w tym ujęciu zobowiązaniem rezultatu. W przypadku nieosiągnięcia tego rezultatu możliwa jest dopiero wtórna odpowiedzialność odszkodowawcza gwaranta wobec swojego wierzyciela. Możliwa jest jednak konstrukcja, w ramach której pierwotnym zobowiązaniem gwaranta będzie zapłata świadczenia gwarancyjnego w sytuacji zaistnienia odpowiedzialności dłużnika (tj. wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) , i tym samym kompensata szkody poniesionej przez wierzyciela. Może tutaj chodzić o przypadki, kiedy gwarant z różnych względów nie może podjąć żadnych kroków wobec podmiotu zgłaszającego roszczenia (np. w sytuacji roszczeń publicznoprawnych) – wówczas zobowiązanie takie polega na skompensowaniu wierzycielowi jego szkody, jaką poniósł na skutek zaspokojenia roszczeń podmiotów trzecich (zbliża to wówczas tę instytucję do ubezpieczenia). Jest to wtedy jego pierwotne świadczenie. Wysokość takiego świadczenia gwarancyjnego jest zazwyczaj odnoszona do zakresu odpowiedzialności, jaką ponosi dłużnik (tj. wierzyciel z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) względem swojego wierzyciela. Działania gwaranta zmierzające do tego, aby jego wierzyciel w ogóle nie ponosił odpowiedzialności, mogą być różnego ro-dzaju. To do gwaranta należy wybór sposobu powstrzymania roszczeń. Jak zostało to już zauważone, należy to traktować jako pierwotne zobowiązanie gwaranta – do zagwarantowania niepowstania odpowiedzialności wierzyciela. Spośród możliwych spo-sobów działań gwaranta można wyróżnić: A) działania polegające na zwalniającym (translatywnym) przejęciu długu (art. 519 § 2 pkt 1 w przypadku umowy o sukcesyjną zmianę dłużnika zawartą między podmiotem trzecim (wierzycielem głównym) i przejemcą (gwarantem) bądź też między wierzycielem i gwarantem – art. 519 § 2 pkt 2 . Można założyć, że zgoda dłużnika na konstrukcję opisaną w art. 519 § 2 pkt 1 została wyrażona już w samej treści klauzuli indemnifikacyjnej, co można wyinterpretować z zamiaru stron i celu takiej klauzuli oraz z praktyki kontraktowej (ustalonych zwyczajów), która wykształciła się w zakresie tego typu postanowień umownych. Należy podkreślić, że dopuszczalne jest również zwalniające przejęcie długu przyszłego , przy czym wymagane jest tutaj doprecyzowanie podstaw tego długu; B) działania polegające na kumulatywnym przystąpieniu do długu po stronie dłużnika, która to konstrukcja znajduje swoje umocowanie w zasadzie swobody umów wyrażonej w art. 3531 Umowne przystąpienie do długu może występować w dwóch formach – z jednej strony może to być umowa między dotychczasowym i nowym dłużnikiem, dla której nie jest wymagana zgoda wierzyciela (pactum in favorem tertii) . Drugim wariantem może być umowa pomiędzy wierzycielem a podmiotem przystępującym (gwarantem), dla której nie jest wymagana zgoda dotychczasowego dłużnika (czyli wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej). Brak wymogu uzyskania zgody czy to wierzyciela, czy też pierwotnego dłużnika podyktowany jest faktem, że nie następuje pogorszenie pozycji ani dłużnika, ani wierzyciela. Dla poprawności wywodu należy jednak zauważyć, że prezentowany jest również odmienny pogląd o wymogu uzyskania uprzedniej zgody dłużnika w przypadku umowy między wierzycielem a gwarantem ; C) działania polegające na zwolnieniu z długu regulowanym normą art. 508 Tutaj należy zwrócić uwagę, że niemożliwa jest konstrukcja, w ramach której gwarant zawrze umowę z wierzycielem bez zgody dłużnika, na podstawie której wierzyciel zwolni pierwotnego dłużnika z długu (chodzi o umowę zawierającą się w normie art. 393 – pactum in favorem tertii) . Nie jest bowiem dopuszczalne zwolnienie z długu w drodze umowy na rzecz osoby trzeciej. Zatem gwarant może jedynie nakłaniać wierzyciela do zawarcia takiej umowy z dłużnikiem głównym. Ponadto niemożliwe jest jednostronne zwolnienie z długu przez wierzyciela, ze względu na oczywisty fakt, że zwolnienie z długu jest umową . Ewentualnie można przyjąć, że oświadczenie wierzyciela (dotyczące zwolnienia z długu) traktowane jest jako oferta, którą dłużnik może przyjąć i zaakceptować. Akceptacja oferty może być też konkludentna, ponieważ nie wymaga żadnej formy. Należy zauważyć, że dopuszcza się również zwolnienie z długu przyszłego – chodzi tutaj o wygaśnięcie ekspektatywy wierzytelności ; D) działania polegające na zwolnieniu z długu w ramach konstrukcji, w której gwarant ma zwolnić wierzyciela z odpowiedzialności wobec siebie samego (ang. party to party indemnity). W tej strukturze należy uznać, że zgoda dłużnika zo-stała wyrażona przez zgodę chociażby na zawarcie klauzuli indemnifikacyjnej w umowie. Inna interpretacja klauzuli indemnifi-kacyjnej (przesądzająca o tym, że zgoda nie jest wpisana w treść i naturę klauzuli, a także nie wynika z celu takiej umowy oraz zamiaru stron) w sytuacji zwolnienia z odpowiedzialności między stronami tej samej umowy powodowałaby, że klauzula byłaby postanowieniem martwym. Nie znajduję żadnych argumentów merytorycznych przemawiających przeciwko założeniu, aby w takim przypadku traktować taką klauzulę indemnifikacyjną jako umowę zwolnienia z długu. Mogą powstawać problemy praktyczne, np. od kiedy następuje zwolnienie, w jakiej części, ale nie mają one wpływu na konstrukcję tej instytucji. Oczywiście gwarant może podnosić, że klauzula nie ma takiego charakteru (tj. nie implikuje w sobie umowy o zwolnienie z długu), ale w przypadku gdyby podważał on taki jej charakter – jednocześnie skutkowałoby to tym, że nie wykonałby zobowiązania z takiej klauzuli, polegającego na uwolnieniu wierzyciela od odpowiedzialności; E) w przypadku zobowiązania pieniężnego działania polegające na spełnieniu przez gwaranta świadczenia pieniężnego za wierzyciela na podstawie art. 356 § 2 o ile jest ono wymagalne. Wynika to z założenia, że w polskim systemie prawnym nie ma obowiązku osobistego świadczenia przez dłużnika (oczywiście jeśli nic innego nie wynika z treści czynności prawnej, ustawy bądź też właściwości świadczenia). Ze względu na istniejącą klauzulę indemnifikacyjną (o czym poniżej) należy również przyjąć, że gwarant – co do zasady – działa za zgodą dłużnika. Przyjmuje się zatem, że zapłata wymagalnej sumy pieniężnej przez osobę trzecią w sytuacji określonej w art. 356 § 2 skutkuje nabyciem przez nią wierzytelności względem dłużnika (art. 518 § 1 pkt 3 czyli dochodzi do konwersji długu . Uważa się również, że klauzula indemnifikacyjna (czy też szerzej umowa o zwolnienie dłużnika przez osobę trzecią z obowiązku świadczenia) sama w sobie zawiera zgodę na konwersję długu – oczywiście, o ile taka klauzula zostanie zawarta w formie pisemnej . W przypadku nieskutecznego wyrażenia zgody na konwersję długu gwarantowi przysługuje ewentualnie roszczenie bazujące na instytucji bezpodstawnego wzbogacenia . Podkreślenia wymaga, że wyrażany jest pogląd o niedopuszczalności umowy między gwarantem a wierzycielem głównym (zawartej bez wiedzy czy też zgody dłużnika, tj. wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej), w ramach której zamiast świadczenia pieniężnego będącego świadczeniem głównym gwarant ma spełnić inne zobowiązanie ; F) prezentowany jest również pogląd (w przypadku pierwotnych zobowiązań pieniężnych), że skoro osoba trzecia może zwolnić dłużnika z zobowiązania przez spełnienie świadczenia, to może również zwolnić go przez zmianę zobowiązania w drodze nowacji ze zmianą podmiotów (novatio inter novas personas) i w konsekwencji spełnienie innego świadczenia . Wówczas zobowiązanie dłużnika wygasa ze wszystkimi skutkami charakterystycznymi dla nowacji . W takim przypadku niezbędne jest jednak wyraźne oświadczenie wierzyciela, że godzi się na umorzenie zobowiązania pierwotnego . W przedstawionej konstrukcji nie dochodzi do subrogacji, bowiem w przypadku spełnienia innego świadczenia aniżeli pieniężne nie znajduje zastosowania art. 518 W tym miejscu warto odnotować, że w doktrynie rozważano również zagadnienie, czy możliwa jest konstrukcja, w ramach której wierzyciel główny zawrze z gwarantem (bez zgody i wiedzy dłużnika) umowę dotyczącą spełnienia w celu zwolnienia dłużnika z pierwotnego zobowiązania innego świadczenia gwaranta spełnianego w miejsce wymagalnego świadczenia pieniężne-go. Niektórzy autorzy przyjmują, że umowa taka nie wywołuje skutków prawnych (jako nieważną na podstawie art. 58 w zw. z art. 518 § 1 pkt 3 traktują ją D. Celiński oraz W. Borysiak ). Charakter prawny omawianej umowy jest z pewnością złożony. Najważniejszym argumentem przeciwko takiej konstrukcji jest ten wynikający z normy art. 356 § 2 który dotyczy spełnienia przez osobę trzecią wymagalnego świadczenia pieniężnego. Niemniej jednak akceptacja konstrukcji novatio inter novas personas powoduje, że trudno znaleźć merytoryczne argumenty przemawiające przeciwko konstrukcji opisanej powyżej, w której zamiast nowacji i zobowiązania do spełnienia innego świadczenia dochodzi do spełnienia tego świadczenia (de facto będziemy mieli tutaj do czynienia z datio in solutum z udziałem podmiotu trzeciego – gwaranta). Wydaje się, że taka konstrukcja może być dopuszczalna, jeżeli przyjmiemy, iż klauzula indemnifikacyjna implikuje w sobie zgodę dłużnika na podjęcie przez gwaranta wszelkich kroków zmierzających do zwolnienia go z odpowiedzialności – niemniej jednak zagadnienie to wydaje się wymagać dalszych, pogłębionych badań. W odniesieniu do zarzutu naruszenia normy art. 518 wysuwanego przez D. Celińskiego i W. Borysiaka należy uznać, że jest to pogląd nieprecyzyjny. Jak zostało to już podkreślone, art. 518 nie znajdzie w omawianej sytuacji zastosowania, dotyczy on bowiem z zasady sytuacji, kiedy gwarant spełnia na rzecz wierzyciela głównego to samo świadczenie będące świadczeniem pieniężnym. Tutaj z definicji mamy do czynienia z odmienną sytuacją. Ponadto art. 518 dotyczy subrogacji – czyli skutków, jakie może wywołać powyższa umowa, a nie samej tej instytucji. Tym samym argument z powołaniem się na normę art. 518 § 1 pkt 3 w zw. z art. 58 mający przesądzić o nieważności samej umowy, może dotyczyć co najwyżej skutków wywoływanych przez taką umowę, ale nie samej umowy; G) działania polegające na zwolnieniu wierzyciela od zobowiązania w formie datio in solutum. W takim przypadku nie-zbędne jest zawarcie umowy (pactum de in solutum dando) między dłużnikiem (wierzycielem z klauzuli indemnifikacyjnej) oraz wierzycielem głównym, jak również spełnienie świadczenia przez gwaranta . W takim przypadku nie dochodzi jednak do sytua-cji uregulowanych przez normy art. 356 § 2 czy też art. 518 § 1 pkt 3 – wynika to z faktu, że w powyższych instytucjach założeniem jest, iż świadczenie gwaranta ma mieć ten sam charakter co świadczenie dłużnika (czyli wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej), a więc ma być świadczeniem pieniężnym. W przedstawionej konstrukcji datio in solutum gwarant za zgodą wierzyciela spełnia inne świadczenie, aniżeli pierwotnie miał spełnić dłużnik – tym samym charakter obu świadczeń nie ma już znaczenia, nie są to bowiem te same rodzajowo świadczenia; H) działania polegające na doprowadzeniu przez gwaranta do zawarcia z wierzycielem głównym pactum de non petendo, które jest dopuszczalne w granicach normy art. 3531 Niemniej jednak w sytuacji, gdy gwarant zawarł z wierzycielem takie porozumienie, a dłużnik z relacji podstawowej (czyli wierzyciel z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) spełni świadczenie, to wów-czas nie może on domagać się jego zwrotu, ponieważ jest to świadczenie należne. Trzeba podzielić pogląd wyrażony przez P. Drapałę, że jest to zobowiązanie, które w przypadku naruszenia go przez wierzyciela głównego i zażądania przez niego jednak spełniania świadczenia może tworzyć skutki odszkodowawcze po stronie wierzyciela głównego . Warto również zauważyć, że przy realizacji większości z prezentowanych powyżej sposobów gwarant może posłużyć się osobą trzecią, która podejmie stosowne kroki w relacji pomiędzy dłużnikiem a wierzycielem. Niemniej jednak wystąpienie osoby trzeciej nie ma znaczenia z punktu widzenia konstrukcji stosowanych instytucji prawnych oraz odpowiedzialności gwaranta wobec swojego wierzyciela. Jak zostało również wspomniane, klauzula indemnifikacyjna może zostać zastrzeżona na korzyść osoby trzeciej. Powyżej przedstawione punkty opisują możliwości, którymi dysponuje gwarant, aby wywiązać się ze swojego zobowiązania do zwolnienia wierzyciela z odpowiedzialności wobec podmiotu trzeciego. Zachowania te prowadzą do wygaśnięcia odpowiedzialności bądź też postponowania jej na warunkach określonych chociażby w umowie (zob. lit. H) czy też zmiany podmiotowej po stronie dłużnika (wykluczającej odpowiedzialność dotychczasowego dłużnika). Wierzyciel jest skutecznie zwolniony z odpowiedzialności, jeżeli taka odpowiedzialność nie powstaje, ustaje bądź też nie jest egzekwowana. To, z jakiego powodu taka odpowiedzialność ustaje, jest obojętne. Spełnienie zobowiązania przez gwaranta może materializować się również w tym, że nawet w przypadku zaistnienia odpowiedzialności swojego wierzy-ciela spowoduje on (gwarant), iż taka odpowiedzialność nie będzie egzekwowana względem dłużnika, tj. nie będzie on ponosił jej ujemnych konsekwencji (nie spełni świadczenia, nie zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne itp.) (por. lit. H). Na etapie poprzedzającym powstanie odpowiedzialności dłużnika aktywność gwaranta może się również sprowadzać do obrony przed ewentualnymi roszczeniami. Gwarant zatem może zostać przypozwany do procesu (art. 84 kodeksu postępowania cywilnego ) i uczestniczyć w nim jako interwenient uboczny (art. 76 (jest to zazwyczaj interwencja niesamoistna), ponieważ ma w tym niekwestionowany interes prawny. Interes prawny przejawia się w tym, że rozstrzygnięcie danego procesu przekłada się przeważnie wprost na jego odpowiedzialność. W ramach takiego procesu gwarant może podnosić wszelkiego rodzaju twierdzenia i zarzuty zmierzające do wyłączenia odpowiedzialności wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej. Interwenient uboczny może wraz ze wstąpieniem do sprawy połączyć dokonanie innej czynności procesowej, takiej jak chociażby złożenie wniosku dowodowego, zażalenia, apelacji itp. (art. 77 § 2 Sporne jest, czy interwenient niesamoistny może skorzystać z uprawnienia przewidzianego w art. 83 czyli wejścia interwenienta na miejsce strony. Wstąpienie interwenienta na miejsce stron może nastąpić jedynie, gdy uzasadnia to stosunek prawny łączący go ze stroną przeciwną . Jak się podkreśla, stosunek ten musi być tego rodzaju, aby uzasadniał skierowanie żądania w stosunku do niego. Poza przypadkiem opisanym w lit. B wydaje się, że taka sytuacja jest raczej wykluczona. Omawiana kwestia inaczej rysuje się w przypadku postępowań administracyjnych (w tym postępowań podatkowych), w których uczestnictwo osób trzecich jest dużo bardziej ograniczone. 3. Konwersja długu i bezpodstawne wzbogacenie W niektórych z przedstawionych powyżej sytuacjach (chociażby lit. E) powstaje pytanie, czy przez ogólnie określane speł-nienie świadczenia względem osoby trzeciej przez gwaranta nabywa on tym samym ową wierzytelność względem swojego wie-rzyciela, czyli czy dochodzi do konwersji długu . Przyjmuje się, że samo zawarcie klauzuli indemnifikacyjnej – czy też szerzej umowy o zwolnienie dłużnika przez osobę trzecią z obowiązku świadczenia – może stanowić potwierdzenie wyrażenia takiej zgody przez dłużnika (art. 518 . Jest to przejaw obowiązku lojalnego zachowania się ze strony wierzyciela, a także jego zobowiązania wobec dłużnika do współdziałania przy wykonaniu zobowiązania (art. 354 § 2 Strony mogą oczywiście wprost wyłączyć zgodę, niemniej jednak w praktyce w przypadku klauzul indemnifikacyjnych strony rzadko regulują tę kwestię. W sytuacji natomiast gdy nie została zachowana dla swej skuteczności forma pisemna, podnosi się, że gwarant może w takich przypadkach kierować swoje roszczenie względem dłużnika w ramach instytucji bezpodstawnego wzbogacenia (o czym szerzej poniżej) . Konwersja długu nie jest jednak ani zamiarem, ani pożądanym efektem klauzuli indemnifikacyjnej. Z ogólnej charakte-rystyki oraz założeń dotyczących funkcji klauzuli indemnifikacyjnej należy przyjąć, że rezultatem, który gwarant powi-nien osiągnąć, jest całkowite zwolnienie dłużnika (wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) z odpowiedzialności – a nie tylko z odpowiedzialności wobec konkretnego podmiotu (oczywiście o ile nic innego nie wynika z treści umowy lub innych okoliczności). W przypadku niektórych instytucji opisanych powyżej może dojść do konwersji długu (np. lit. E), w przypadku innych jest to raczej wykluczone (np. lit. A, C, H). Trudno zatem znaleźć merytoryczne uzasadnienie, dlaczego sytuacja prawna wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej miałaby zależeć od wyboru przez gwaranta konkretnej instytucji prawnej służącej osiągnięciu za-gwarantowanego rezultatu. Co więcej, zamierzone skutki klauzul indemnifikacyjnych (czyli całkowite uwolnienie wierzyciela od jakiejkolwiek odpowiedzialności) są zazwyczaj uwzględnione w rozliczeniach między stronami, stanowią więc element szeroko ujmowanego porozumienia biznesowego. Nie ma zatem również uzasadnienia ekonomicznego, dlaczego dłużnik miałby niejako ponownie ponosić koszty zwolnienia go z odpowiedzialności – tym razem spełniając świadczenie na rzecz gwaranta. Ponadto z punktu widzenia dłużnika (wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) umieszczenie takiej klauzuli w umowie – w sytuacji gdy de facto prowadziłaby ona jedynie do zmiany wierzyciela – nie miałoby większego sensu ekonomicznego. Rezultatem powinno być zatem zwolnienie wierzyciela z tytułu tej klauzuli z odpowiedzialności bez względu na to, czy dochodziłoby do konwersji długu czy też nie. Zakładanym celem tego typu klauzul jest zagwarantowanie swego rodzaju parasola ochronnego przed określonymi roszczeniami, dlatego niecelowe byłoby, gdyby wierzyciel nie był należycie chroniony, a np. zmieniałby się jedynie podmiot, względem którego może on ponosić taką odpowiedzialność. Powodowałoby to, że ten parasol ochronny jest dziurawy i nie spełnia swojej funkcji. Należy zatem rozważyć, w jaki sposób może zostać osiągnięty ów zamierzony cel klauzul indemnifikacyjnych. Argumentem przemawiającym za tym, że nie zawsze dochodzi do konwersji długu, jest argument wynikający z interpretacji normy art. 518 § 1 pkt 3 Norma ta zakłada, że dochodzi do określonego nią skutku – czyli konwersji długu – o ile gwarant oprócz tego, że działa za zgodą dłużnika, działa również w celu wstąpienia w prawa wierzyciela. Kluczowe znaczenie mają zatem dwie kwestie. Czy ewentualna zgoda dłużnika (tj. wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) dotyczy również zgody na wstąpienie w prawa zaspokojonego wierzyciela? Ponadto należy rozważyć, czy druga przesłanka, czyli intencja charakteryzująca aktywność gwaranta, daje się pogodzić z naturą tego rodzaju zobowiązania oraz interpretacją samej klauzuli. Otóż jak zostało to już zauważone, natura tego typu zobowiązań umownych zakłada zasadniczo, że odpowiedzialność wierzyciela z tytułu takiej klauzuli ma całościowo wygasnąć – bez żadnych jej reminiscencji przejawiających się chociażby w zmianie podmiotów po stronie wierzyciela. Dodatkowo praktyka kontraktowa (ustalone zwyczaje) oraz cel klauzuli indemnifikacyjnej (umowy) i zamiar stron tego typu postanowień umownych wskazują, że zazwyczaj strony rozumieją zobowiązanie gwaranta nie w sposób, który uprawnia go do działania w celu, który ma prowadzić do wstąpienia w prawa wierzyciela. Takie jest zazwyczaj rozumienie tego typu klauzul umownych. Tym samym należy zakładać, że nie jest spełniona hipoteza normy art. 518 § 1 pkt 3 ponieważ działaniu gwaranta raczej nie można przypisać przymiotu intencjonalnego działania w celu wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela. Realizuje on raczej swoje zobowiązanie wynikające z klauzuli indemnifikacyjnej, aniżeli działa w celu wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela. Co więcej, nie jest też pewne, czy spełniona została przesłanka działania za zgodą dłużnika. Intencją wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej jest niewątpliwie całkowite zwolnienie go z odpowiedzialności, a nie tylko zmiana wierzyciela. Zgoda w tym przypadku dotyczy jedynie zgody na zaspokojenie wierzytelności przez gwaranta, ale już nie na subrogację. Intencją dłużnika z pewnością nie jest zgoda na dokonanie zmiany wierzyciela, lecz jedynie doprowadzenie do całkowitego wygaśnięcia zobowiązania. Tym samym należy przyjąć, że również przesłanka działania za zgodą dłużnika nie jest w tym przypadku spełniona. Ponadto w sytuacji gdy dochodzi do konwersji długu (zamierzonej czy też niezamierzonej przez strony), należy zakładać, że intencją stron jest całkowite zwolnienie wierzyciela takiej klauzuli z odpowiedzialności. Implikuje to założenie, że taka klauzula na wypadek konwersji długu może zawierać w sobie również umowę o zwolnienie z długu (art. 508 Wszelkie przesłanki ku skutecznemu posłużeniu się tą instytucją prawną są spełnione – jest określony stosunek prawny oraz taką intencję stron można wyinterpretować (o ile oczywiście nie zostało to wprost wyłączone lub nie wynika z innych okoliczności) z zamiaru stron i celu klauzuli indemnifikacyjnej (art. 65 § 2 oraz ustalonych zwyczajów (art. 56 oraz art. 65 § 1 Moim zdaniem w braku wyraźnej, odmiennej woli stron wynikającej z postanowień kontraktu należy przyjąć, że taka zgoda jest immanentnie wpisana w konstrukcję tego typu klauzul umownych . Na marginesie należy jedynie zauważyć, że w polskim piśmiennictwie większość głosów opowiada się za niemożliwością dokonania subrogacji umownej . Pozostaje zatem rozważanie, czy gwarant może wystąpić z ewentualnym roszczeniem z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Oczywiście niewątpliwie istnieje taka możliwość . Warto jednak zastanowić się, czy sama klauzula indemnifikacyjna nie stanowi podstawy prawnej do uzyskania takiej korzyści przez wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej, a tym samym roszczenie gwaranta pozbawione będzie podstawy prawnej. Jeżeli przyjąć powyżej przedstawioną interpretację klauzul indemnifikacyjnych przesądzającą o tym, że ich celem i intencją stron jest całkowite uwolnienie dłużnika od odpowiedzialności, to konsekwentnie korzyść, którą uzyskuje on przez zwolnienie z odpowiedzialności przez gwaranta, ma swoje umocowanie w przedmiotowej klauzuli. Tym samym gwarant nie miałby możliwości podnoszenia zarzutu, że przysporzenie po stronie dłużnika było pozbawione podstawy prawnej. Taka interpretacja i założenie co do charakteru klauzuli zdaje się w sposób najpełniejszy oddawać intencję stron oraz naturę tego rodzaju postanowień umownych. 4. Zagadnienia dotyczące zakresu odpowiedzialności W przypadku nieosiągnięcia rezultatu, tj. powstania odpowiedzialności wierzyciela, takie zdarzenie stanowi samoistną pod-stawę odpowiedzialności odszkodowawczej gwaranta. Odpowiedzialność ta aktualizuje się – co do zasady – dopiero w razie podjęcia przez wierzyciela głównego skutecznych działań prawnych przeciw swojemu dłużnikowi (czyli wierzycielowi z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej). Nie można zakładać, że samo stwierdzenie chociażby istnienia długu wobec osoby trzeciej (nawet prawomocnym wyro-kiem) prowadzi do odpowiedzialności gwaranta. Istnienie prawomocnie stwierdzonej wierzytelności jako samo zdarzenie nie powoduje – co do zasady – szkody, chociaż nie można tego wykluczyć . Dopiero ujemne konsekwencje zaistnienia długu powodują zmaterializowanie się odpowiedzialności gwaranta – zazwyczaj będzie tu chodziło o wszczęcie egzekucji, potrącenie wzajemnej wierzytelności itp. Nie ma tu znaczenia okoliczność, czy wierzy-ciel dochodzi roszczenia głównego czy też świadczeń ubocznych (np. odsetek). Roszczenie – co do zasady – obejmuje wszystkie uszczerbki pozostające w adekwatnym związku przyczynowym (art. 361 § 1 z działaniem wierzyciela. Wchodzą zatem tutaj w grę również koszty procesu, ewentualnej egzekucji itp. Należy jednak zauważyć, że wierzyciel może ponieść pewne ujemne skutki dochodzenia od niego ewentualnych roszczeń, nawet gdy nie zmaterializuje się jego odpowiedzialność (np. koszty zastępstwa procesowego w ramach procesu). Należy wówczas przy-jąć, że klauzula indemnifikacyjna w tym zakresie stanowi samodzielną podstawę do zrekompensowania tych kosztów. Dodatkowo, aby klauzuli indemnifikacyjnej zapewnić bardziej gwarancyjne działanie, można przewidzieć, że w przypadku ustalenia odpowiedzialności wierzyciela gwarant powinien zapłacić karę umowną bądź też spełnić świadczenie o charakterze gwarancyjnym . Przy czym świadczenie gwarancyjne może być również ukształtowane jako pierwotne zobowiązanie gwaranta (o czym była mowa wcześniej), np. w sytuacji gdy nie będzie on mógł zapobiec powstaniu roszczenia publicznoprawnego (ze względu chociażby na ograniczenia występowania w ramach toczącego się postępowania). W kontekście powyższego powstaje również powiązane zagadnienie, czy dobrowolne spełnienie świadczenia przez dłużnika (wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej) powoduje szkodę po jego stronie i tym samym powstanie odpowiedzialności gwaranta z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej. Uszczerbek w majątku danego podmiotu powstały za jego zgodą, co do zasady, nie jest kwalifikowany jako szkoda . Jak uważa P. Drapała, przypisanie przejemcy odpowiedzialności za niezapobieżenie działaniom dłużnika pozostawałoby w sprzeczności z gwarancyjnym charakterem tej więzi obligacyjnej, która jest związana ze skutkami działania wierzyciela, a nie gwaranta . Nie można jednak bezkrytycznie przyjmować tego stanowiska we wszystkich sytuacjach. O ile można je uznać za słuszne, gdy wierzyciel z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej spełnia apriorycznie żądane od niego świadczenie (wówczas niewątpliwie można argumentować za wyłączeniem odpowiedzialności gwaranta), o tyle w sytuacji gdy zapadł prawomocny wyrok, a wierzyciel ten (będący jednocześnie dłużnikiem ze stosunku objętego ochroną klauzuli indemnifikacyjnej) spełnia świadczenie w celu uniknięcia poniesienia dodatkowych kosztów postępowania egzekucyjnego, wówczas można mówić, że działa on w celu zmniejszenia szkody i takiemu zachowaniu trudno jest przypisywać negatywne konsekwencje. Każdy przypadek powinien być zatem rozpatrywany indywidualnie. Dodatkowo niektóre działania wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej można rozpatrywać w kategoriach przyczynienia się przez niego do powstania szkody. Może mieć to miejsce chociażby w przypadku apriorycznego spełnienia długu (nawet jeżeli jest on bezpodstawny) lub niepodjęcia stosownych działań adekwatnych do sytuacji prawnej (np. niepodniesienie stosownych zarzutów procesowych). Wszystkie te okoliczności powinny być rozpatrywane indywidualnie oraz indywidualnie powinno się określać zakres okoliczności, które muszą być uwzględnione przy ocenie działań wierzyciela. Jeżeli chodzi o rozstrzygnięcie zakresu odpowiedzialności, to możliwe są dwa warianty – że determinuje je zakres ewentualnego roszczenia z chwili zawarcia takiej klauzuli albo też z momentu zmaterializowania się takiej odpowiedzialności wobec wierzyciela klauzuli indemnifikacyjnej. Niewątpliwie w chwili zawierania umowy i kształtowania treści klauzuli indemnifikacyjnej trudno jest często w ogóle określić wysokość zobowiązania, którego ono dotyczy, często bowiem są to zobowiązania czysto hipotetyczne. Dlatego adekwatnym momentem określenia zakresu odpowiedzialności jest moment powstania odpowiedzialności wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej wobec wierzyciela głównego i związana z tym szkoda. Ten moment jest też właściwy do określenia początku biegu terminu przedawnienia. Można przyjąć, że początek biegu przedawnienia następuje w momencie wystąpienia szkody po stronie dłużnika (tj. wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej), które zabezpiecza klauzula indemnifikacyjna (art. 120 § 1 Ze względu na naturę tego zobowiązania oraz szkody należy przyjąć, że najczęściej wierzyciel nie będzie mógł żądać przywrócenia stanu poprzedniego (art. 363 § 1 ponieważ będzie to niemożliwe. Z tego też powodu jego roszczenie będzie ograniczone jedynie do możliwości żądania odszkodowania. Warto zauważyć, że klauzule indemnifikacyjne mogą dotyczyć również odpowiedzialności publicznoprawnej. Oczywiście wobec tego typu roszczeń zakres działań, których może się podjąć gwarant, ulega znacznemu ograniczeniu, ponieważ świadczenia o charakterze publicznoprawnym mają charakter ściśle osobisty i powinny być spełnione bezpośrednio przez osobę zobowiązaną – tutaj zobowiązanie gwaranta będzie sprowadzało się do kompensacji szkody. Należy jednak zauważyć, że trwają prace ustawodawcze zmierzające do umożliwienia zapłaty zobowiązań publicznoprawnych przez podmioty trzecie . Odpowiedzialność gwaranta z tytułu omawianego rodzaju klauzul może być ograniczana w różny sposób. Przede wszystkim może on odpowiadać jedynie za określony rodzaj szkód lub okoliczności, z tytułu których może wystąpić danego rodzaju odpo-wiedzialność (np. szkody związane z odpowiedzialnością za produkt) lub odpowiedzialność może być kwotowo limitowana. Dodatkowo zobowiązanie gwaranta z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej można ograniczać czasowo. Z zakresu klauzuli powinno się ponadto wyłączyć odpowiedzialność gwaranta za szkody, do których wierzyciel przyczynił się lub które sam spowodował. Chodzi tutaj o zobligowanie wierzyciela do rozsądnego własnego działania. Klauzule indemnifikacyjne funkcjonują również paralelnie do innych postanowień kontraktu, a w szczególności tych regulu-jących niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania. Dlatego też nie wpływają one na możliwość korzystania przez wierzyciela z klauzuli indemnifikacyjnej z innych przysługujących mu instrumentów prawnych. Oczywiście w zakresie, w jakim taki wierzyciel uzyskał chociażby zmniejszenie swojego zobowiązania względem wierzyciela, może wpływać na zakres odpo-wiedzialności odszkodowawczej gwaranta. 5. Charakterystyka klauzul Ze względu na fakt, że kształtowanie klauzul indemnifikacyjnych opiera się głównie na swobodzie kontraktowania stron, trudno dokładnie wyróżnić poszczególne typy tego rodzaju klauzul. Mogą one przybierać różne konfiguracje w zależności od potrzeb i warunków ekonomicznych danej transakcji. Niemniej jednak w praktyce obrotu wykształciły się pewne standardowe konstrukcje prawne tego typu postanowień umownych. Przede wszystkim klauzule indemnifikacyjne zazwyczaj dotyczą roszczeń wysuwanych przez podmioty trzecie (zewnętrzne wobec wiążącej strony umownej) (ang. third party indemnities). Mogą to być roszczenia podmiotów zarówno prywatnych, jak i publicznych (np. o niezapłacone świadczenia publicznoprawne). Dotyczy to roszczeń tych podmiotów zazwyczaj ze ściśle okre-ślonej podstawy prawnej, która jest dookreślana przez strony w ramach klauzuli (np. z tytułu wad rzeczy, naruszenia praw autor-skich). Praktyka kontraktowa wyróżnia również klauzule dotyczące wzajemnego zwolnienia się przez strony z odpowiedzialności (ang. party to party indemnities). Specyficznym typem klauzul ukształtowanych w ramach sektora gazowo-naftowego są klauzule określane w prawie angielskim knock for knock indemnities. Charakteryzują się one tym, że w ramach tych klauzul strony wzajemnie zwalniają się z odpowiedzialności nawet za własne działania (dotyczy to szkód zarówno na mieniu, jak i na osobach) i roszczenia, które mogą podnosić względem strony pracownicy drugiej strony. Warto również zwrócić uwagę, że klauzulom indemnifikacyjnym przypisuje się funkcję prewencyjną (wobec wierzyciela głównego), ponieważ gwarant jest w takim przypadku zmotywowany do takich działań, które będą prowadziły do nieziszczenia się odpowiedzialności swojego wierzyciela. Niemniej jednak w większości przypadków podstawowymi celami realizowanymi przez te klauzule (wobec wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej) są funkcja gwarancyjna oraz kompensacyjna mające na celu zagwarantowanie wierzycielowi nieponoszenia odpowiedzialności – a w przypadku kiedy już ją poniósł – zrekompensowanie związanej z tym szkody. Należy zwrócić uwagę, że kontrakty zawierane w ramach systemów common law często zawierają sformułowania „to hold harmless” albo „duty to defend” , które jednak nie we wszystkich przypadkach są synonimem słowa „to indemnify” . Dlatego mimo że na podstawie polskiego prawa prymat ma zgodna wola stron i cel umowy, a nie jej dosłowne brzmienie, niemniej jednak należy zachować daleko idącą ostrożność i unikać stosowania prostych kalk językowych. Za wzorem innych systemów prawnych należy uznać, że sformułowanie „duty to defend” implikuje w sobie zobowiązanie przede wszystkim do szeroko rozumianej aktywnej obrony przed roszczeniami wysuwanymi przez inne podmioty. Natomiast zwrot „to hold harmless” jest zazwyczaj odczytywany jako zobowiązanie do uchronienia wierzyciela przed poniesieniem szkody. To wszystko nie wyklucza jednak możliwości, że w określonych okolicznościach powyższe dwa sformułowania będą interpretowane jako zobowiązanie do zwolnienia z odpowiedzialności – które to zobowiązanie najlepiej oddaje zwrot „to indemnify”. 6. Obowiązki wierzyciela Omawiane klauzule, mimo że zdecydowany nacisk kładą na zobowiązania gwaranta, niemniej jednak często wprowadzają określone zobowiązania również po stronie wierzyciela z tytułu klauzuli indemnifikacyjnej (tj. dłużnika ze zobowiązania głównego). Najczęstszymi zobowiązaniami są chociażby obowiązek poinformowania o zgłoszonym roszczeniu w określonym czasie, umożliwieniu działania w imieniu wierzyciela (chodzi tutaj chociażby o możliwość udzielenia pełnomocnictwa profesjonalnym pełnomocnikom), obowiązek współdziałania z gwarantem (czasem nawet udzielenia wskazanym prawnikom pełnomocnictwa do podejmowania działań w imieniu wierzyciela), obowiązek konsultacji podejmowanych działań ze zobowiązanym z takiej klauzuli czy też wręcz stosowanie się do jego instrukcji itp. Takie zobowiązania obciążające wierzyciela przedmiotowej klauzuli z jednej strony umożliwiają gwarantowi podjęcie stosownych kroków prawnych przed sądem czy też organami administracji publicznej, z drugiej strony mogą służyć podjęciu działań zmierzających chociażby do osiągnięcia rezultatu opisanego w punktach powyżej. Niewypełnienie stosownych zobowiązań stanowi zazwyczaj okoliczność wyłączającą odpowiedzialność gwaranta bądź co najmniej prowadzącą do jej ograniczenia. 7. Podsumowanie Niniejszy artykuł ma za zadanie jedynie zasygnalizować dostrzeżone zagadnienia praktyczne i teoretyczne dotyczące klauzul indemnifikacyjnych oraz możliwy kierunek ich rozstrzygnięć. Spektrum poruszonych zagadnień uwidoczniło, jak złożonym zagadnieniem są postanowienia umowne określane mianem klauzul indemnifikacyjnych. Rozważania pozwalają na stwierdzenie, że instytucja ta jest specyficzną konstrukcją prawną przejawiającą swoiste cechy – często różniące ją od typowej dla polskiego systemu prawnego umowy o zwolnienie dłużnika z obowiązku świadczenia przez osobę trzecią. Przejawia się to chociażby w tym, że celem takiej klauzuli jest zupełne i definitywne zwolnienie wierzyciela od odpowiedzialności, co z kolei implikuje taką ich interpretację, aby ten cel został urzeczywistniony. Taką rozszerzającą interpretację klauzul indemnifikacyjnych potwierdza również praktyka kontraktowa w tym zakresie. Summary Marcin Łolik Indemnification clauses in contractual relationships The article describes the indemnification clauses used in contractual relationships. The legal nature of such clauses is ambiguous under the Polish law. They are very specific and thus it is hard to translate them into institutions of the Polish law. This article aims at presenting the various legal qualifications of such clauses and consequences of the adopted assumptions. It also describes different practical aspects of such clauses, which may influence actual formulation of those clauses. Artykuł pochodzi z miesięcznika Przegląd Prawa Handlowego 6/2016>>
Umowa o zwolnienie z długu co do zasady nie wymaga dla jej ważności szczególnej formy, chyba że wynika ona z innych przepisów (zob. postanowienie SN z 26 marca 2013 r., sygn. akt II PK 328/
Spółka z ma dwóch udziałowców. W 2004 r. udzielili oni spółce pożyczki po 100 000 zł. Zgodnie z umową raz w roku naliczane były odsetki w wysokości 5 proc. Teraz spółka chce spłacić kapitał, a z odsetek udziałowcy chcą zrezygnować. Czy należy przygotować jakieś pismo o rezygnacji? Jak to zaewidencjonować w księgach? Aby umorzenie wierzytelności było skuteczne, wierzyciel powinien zawrzeć z dłużnikiem, w formie pisemnej, umowę o zwolnieniu z długu. Pożyczkodawca nie może więc ograniczyć się jedynie do zakomunikowania swojej woli dłużnikowi, ale musi uzyskać jego akceptację. Wartość umorzonych odsetek stanowi dla spółki przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. W księgach rachunkowych należy wykazać je na koncie „Przychody finansowe”. Każda pożyczka, której wartość przekracza 500 zł, powinna być udzielona na podstawie pisemnej umowy. Zawierając taką umowę, pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy, natomiast pożyczkobiorca zobowiązuje się do zwrócenia tej samej ilości pieniędzy w uzgodnionych terminach. Jeśli w umowie nie określono terminu zwrotu pożyczki, to pożyczkobiorca (dłużnik) zobowiązany jest zwrócić pieniądze w ciągu sześciu tygodni po wypowiedzeniu przez pożyczkodawcę (wierzyciela). Umowa pożyczki, w zależności od woli stron, może być umową odpłatną bądź nieodpłatną. W obrocie gospodarczym umowa pożyczki jest z reguły umową odpłatną, a jej odpłatność należy wyrazić w jej oprocentowaniu. Występujące w obrocie gospodarczym odsetki kapitałowe stanowią wynagrodzenie za korzystanie ze środków pieniężnych osoby trzeciej. Odsetki mają wynagrodzić oddającemu środki pieniężne do korzystania, że w tym czasie sam nie może z nich korzystać, np. inwestując je i w ten sposób pomnażając. Zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Dlatego aby zobowiązanie wygasło, tj. by doszło do umorzenia wierzytelności, niezbędna jest umowa między wierzycielem i dłużnikiem. Jednostronne zrzeczenie się przez wierzyciela dochodzenia długu nie wystarcza do dokonania skutecznego umorzenia dłużnikowi zobowiązania. Dzięki takiemu uregulowaniu w kodeksie cywilnym umorzenia wierzytelności dłużnik zyskuje informacje o tym, że wierzyciel zwolnił go z długu. Dla celów podatkowych umorzenie odsetek od udzielonej pożyczki stanowi dla spółki przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia. Przez pojęcie „nieodpłatne świadczenie” należy rozumieć te wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu. Nieodpłatność omawianego świadczenia oznacza, że pożyczkobiorca przez określony czas korzysta z cudzego kapitału, nie ponosząc z tego tytułu jakichkolwiek ciężarów. Dzięki temu znajduje się w sytuacji uprzywilejowanej w stosunku do tych podmiotów, które korzystają z pożyczek (kredytów) na zasadach rynkowych (tj. za wynagrodzeniem). Wzór. Przykładowy wzór umowy o zwolnienie z długu Kliknij aby zobaczyć ilustrację. Przykład Spółka z ma dwóch udziałowców, będących osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Udziałowcy mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski. 1 marca 2004 r. udzielili oni spółce pożyczki na łączną kwotę 200 000 zł (każdy po 100 000 zł). Na koniec każdego roku spółka naliczała, zgodnie z zawartą umową pożyczki, odsetki w wysokości 5 proc. Naliczonych, a niezapłaconych odsetek spółka nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodów. 1 września 2008 r. spółka spłaciła pożyczkę, tj. kapitał. Wartość naliczonych odsetek została umorzona na podstawie umowy o zwolnienie z długu, zawartej między udziałowcami a spółką. Ewidencja księgowa 1. Zawarcie umowy pożyczki: Wn „Pozostałe rozrachunki” 200 000 - w analityce „Rozrachunki z udziałowcami” Ma „Pozostałe rozrachunki” 200 000 - w analityce „Pożyczki od udziałowców” 2. Wpływ na rachunek bankowy kwoty otrzymanej pożyczki: Wn „Rachunek bieżący” 200 000 Ma „Pozostałe rozrachunki” 200 000 - w analityce „Rozrachunki z udziałowcami” 3. Naliczenie należnych wspólnikom odsetek (od marca do grudnia 2004 r.) : (200 000 zł × 5% : 12 miesięcy) × 10 miesięcy = 8333,33 zł Wn „Koszty finansowe” 8333,33 Ma „Pozostałe rozrachunki” 8333,33 - w analityce „Odsetki od pożyczek” Ewidencja pozabilansowa Wn „Koszty NKUP” 8333,33 4. Naliczenie należnych odsetek za lata 2005-2007 : (200 000 zł × 5%) × 3 = 30 000 zł Wn „Koszty finansowe” 30 000 Ma „Pozostałe rozrachunki” 30 000 - w analityce „Odsetki od pożyczek” Ewidencja pozabilansowa Wn „Koszty NKUP” 30 000,00 5. Naliczenie należnych odsetek za okres od stycznia do sierpnia 2008 r.: (200 000 zł × 5% : 12 miesięcy) × 8 miesięcy = 6666,67 zł Wn „Koszty finansowe” 6666,67 Ma „Pozostałe rozrachunki” 6666,67 - w analityce „Odsetki od pożyczek” Ewidencja pozabilansowa Wn „Koszty NKUP” 6666,67 6. Spłata pożyczki w kwocie głównej na rachunek bankowy udziałowców (część kapitałowa): Wn „Pozostałe rozrachunki” 200 000 - w analityce „Pożyczki od udziałowców” Ma „Rachunek bieżący” 200 000 7. Umorzenie odsetek na podstawie zawartej umowy o zwolnienie z długu: Wn „Pozostałe rozrachunki” 45 000 - w analityce „Odsetki od pożyczek” Ma „Przychody finansowe” 45 000 Kliknij aby zobaczyć ilustrację. Ewidencja pozabilansowa Kliknij aby zobaczyć ilustrację. Wartość umorzonych odsetek będzie w spółce podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2, tj. jako wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń w postaci niepobranych przez udziałowców odsetek. Joanna Gawrońska biegły rewident Podstawa prawna: • art. 508, 720 i 723 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny ( Nr 16, poz. 93 z • art. 12 ust. 1 pkt 2, ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z • art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z • art. 28 ust. 11 pkt 2, art. 28 ust. 1 pkt 8 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z Art. 1049. Egzekucja czynności zastępowalnej. § 1. Jeżeli w samym tytule egzekucyjnym nie postanowiono, że w razie niewykonania przez dłużnika w wyznaczonym terminie czynności, którą może wykonać także inna osoba, wierzyciel będzie umocowany do wykonania tej czynności na koszt dłużnika – sąd, w którego okręgu czynność ma AlimentyPozew o alimenty – wzórPozew o alimenty z wnioskiem o udzielenie zabezpieczeniaWniosek o zabezpieczenie alimentów wzórZażalenie na zabezpieczenie alimentów wzórOdpowiedź na pozew o alimenty wzórPozew o alimenty od dziadków wzórAlimenty na żonę – wzór pozwuZawiadomienie o przestępstwie niealimentacji – wzórUgoda alimentacyjna – wzórPozew o podwyższenie alimentówOdpowiedź na pozew o podwyższenie alimentów wzórPozew o uchylenie alimentówOdpowiedź na pozew o uchylenie alimentów wzórWniosek o umorzenie długu alimentacyjnego wzórWniosek o wstrzymanie egzekucji komorniczej alimentów wzórWniosek o wszczęcie egzekucji w sprawie o alimentyWniosek o umorzenie egzekucji w sprawie alimentacyjnejWniosek o obniżenie alimentów – przykład!Wniosek do komornika o wydanie zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji alimentówWniosek o wygaśniecie obowiązku alimentacyjnegoPozew o wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego Pozew o alimenty – wzór Pozew o alimenty – wzór Pozew o alimenty składa się do sądu rejonowego (dokładniej: wydział rodzinny i nieletnich) odpowiedniego dla miejsca zamieszkania rodzica niepłacącego alimentów lub osoby uprawnionej do alimentów. Jeśli nie wiesz, gdzie mieszka lub przebywa ojciec lub matka dziecka, należy wystąpić do sądu z wnioskiem o ustanowienie kuratora dla ojca lub matki, wtedy to sąd z urzędu przeprowadza dochodzenie w celu ustalenia miejsca zamieszkania lub pobytu zobowiązanego do łożenia na dziecko. Pozew o alimenty składa się zawsze w dwóch egzemplarzach, jeden egzemplarz jest dla sądu, natomiast drugi powędruje do pozwanego. Wniosek o alimenty można złożyć na 2 sposoby: osobiście w biurze podawczym sądu, lub korespondencyjnie listem poleconym. Do pozwu należy dołączyć dokumenty, które potwierdzą Twoją sytuację życiową i finansową (np. kopia umowy o pracę), warto też dołączyć dokumenty, które potwierdzają powiązanie z osobą pozwaną. Pozew o alimenty jest zwolniony z jakichkolwiek opłat i kosztów sądowych no, chyba że zamierzasz skorzystać z pomocy adwokata, wtedy poniesiesz stosowne koszty. Ważne: składając pozew o alimenty, warto złożyć wniosek o zabezpieczenie powództwa, a więc sąd jeszcze przed rozpoczęciem sprawy o alimenty, nakaże ojcu lub matce dziecka płacić alimenty w ustalonej kwocie tak długo, jak długo będzie trwać sama sprawa o alimenty. W tym celu warto pobrać poniższy wzór pisma: Pozew o alimenty z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia Pozew o alimenty z wnioskiem o udzielenie zabezpieczenia Czym jest zabezpieczenie alimentów? Zabezpieczenie roszczeń alimentacyjnych pozwala na otrzymywanie od pozwanego ustalonej kwoty pieniędzy co miesiąc, która posłuży na utrzymanie dziecka w czasie trwania postępowania alimentacyjnego (czasem jest to nawet kilka miesięcy). Zgodnie z orzecznictwem wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 14 grudnia 1995 r., ACr 850/95): W długotrwałym procesie alimentacyjnym uzasadnione jest obejmowanie kwotą zabezpieczenia pełnych środków utrzymania osoby uprawnionej, gdyż niweluje się wówczas zjawisko narastania zaległości egzekucyjnych, a dostosowujący się do zarządzeń tymczasowych pozwany ma przewidywalną sytuację procesową. Zatem, aby zapewnić dziecku stały dopływ pieniędzy na utrzymanie, warto razem z pozwem o alimenty złożyć wniosek o zabezpieczenie alimentów lub już po złożeniu pozwu o alimenty, złożyć osobny wniosek o zabezpieczenie świadczenia alimentacyjnego: Wniosek o zabezpieczenie alimentów wzór Wniosek o zabezpieczenie alimentów wzór Postępowanie alimentacyjne bądź rozwodowe, może trwać długimi miesiącami, dlatego poproś sąd już teraz, by nakazał pozwanemu łożyć na dziecko określoną przez Ciebie kwotę. Wiedz też, że wniosek o zabezpieczenie alimentów musi odpowiadać pewnym formalnym wymaganiom właściwym dla pisma procesowego. Nie ma więc sensu samemu konstruować takiego pisma, bo niemal pewne jest, że gdzieś popełnisz błąd, co znacznie wydłuży otrzymanie alimentów na dziecko. Namawiam Cię więc do pójścia na skróty i pobrania powyższego gotowego wzoru pisma. Wniosek o zabezpieczenie roszczeń alimentacyjnych sąd rozpatrzy natychmiast, jednak nie później niż w ciągu tygodnia od daty wpływu wniosku do sądu. … i bardzo ważna rzecz: Strona, która nie zgadza się z kwotą zabezpieczenia alimentacyjnego, może złożyć zażalenie na zabezpieczenie alimentacyjne. Takie zażalenie strona musi złożyć w ciągu 7 dni od daty doręczenia sądowego postanowienia z uzasadnieniem. Jeśli jesteś pozwanym, pobierz wzór zażalenia na zabezpieczenie alimentacyjne: Koniecznie przeczytaj: Jak napisać wniosek o zabezpieczenie alimentów? WZÓR Zażalenie na zabezpieczenie alimentów wzór Zażalenie na zabezpieczenie alimentów wzór Razem z zażaleniem warto wnieść także wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia aż do czasu rozstrzygnięcia zażalenia. Jako osoba pozwana musisz wiedzieć, że postanowienie o zabezpieczeniu alimentów zaopatrzone jest w klauzulę wykonalności. Oznacza to, że wierzyciel alimentacyjny będzie mógł wszcząć przeciwko Tobie egzekucję komorniczą, a więc nasłać komornika, by ten ściągał należność alimentacyjną. Dlatego należy działać szybko, składając w sądzie zażalenie na zabezpieczenie alimentów. Odpowiedź na pozew o alimenty wzór Odpowiedź na pozew o alimenty wzór Jak napisać odpowiedź na pozew o alimenty? by ułatwić Ci sprawę, przygotowaliśmy wzór odpowiedzi na pozew o alimenty. Ponadto po zmianach Kodeksu postępowania cywilnego ( z dnia 7 listopada 2019 r. obowiązuje obowiązkowe złożenie odpowiedzi na pozew alimentacyjny. Jaki jest termin złożenie odpowiedzi? zgodnie z art. 205(1) termin na wniesienie odpowiedzi na pozew nie powinien być krótszy niż dwa tygodnie. Co napisać w odpowiedzi na pozew alimentacyjny? w pierwszej kolejności dokładnie przeczytaj, jakie są żądania powoda i czy się z nimi zgadasz. Możesz: częściowo się z nimi zgodzać, całkowicie się z nimi zgodzać, lub nie zgodzać się z nimi w ogóle. Jeśli wysokość alimentów, jakich co miesiąc żąda strona powodowa jest zbyt duża, możesz zdeklarować się do płacenia kwoty mniejszej alimentów. Warto jednak sprzeciwiając się kwocie, której żąda powód, załączyć do odpowiedzi na pozew dokumenty przemawiające za Twoimi racjami. W sprawach o ustalenie wysokości alimentów na dziecko często najważniejsze jest zaświadczenie o zarobkach pozwanego i ponoszonych przez niego stałych wydatków (np. czynsz, kredyt, rachunki, dojazd do pracy, leki itd.). Odpowiedź na pozew o alimenty musi spełniać wymagania formalne pisma, które wynikają z Kodeksu Postępowania Cywilnego. Dlatego namawiam Cię do pobrania gotowego wzoru pisma. Pozew o alimenty od dziadków wzór Pozew o alimenty od dziadków wzór Pozew o alimenty od dziadków składa się do sądu rejonowego. Przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 132) pozwalają na wystąpienie przez dziecko o alimenty od jego dziadków, są to tzw. alimenty uzupełniające i można o nie wystąpić w 3 sytuacjach: gdy rodzice dziecka nie żyją, gdy rodzice nie są w stanie utrzymać dziecka, gdy uzyskanie od rodziców pieniędzy na czas, by sprostać potrzebom dziecka, nie jest możliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami (np. brak kontaktu z ojcem lub matką dziecka, problemy alkoholowe itd.). Chcąc ubiegać się o alimenty od dziadków, należy w pierwszej kolejności złożyć pozew w Sądzie Rejonowym i udowodnić sądowi problemy z pokryciem kosztów utrzymania dziecka. Należy również wykazać, że babcia i dziadek mają finansowe możliwości, by móc łożyć na dziecko w stopniu, w jakim tego nie dali zrealizować rodzice dziecka. Jak tego dokonać? można np. wskazać w pozwie adresy nieruchomości dziadków, czy ściągnąć z portali społecznościowych zdjęcia z zagranicznych wycieczek i podróży, lub powołać się na inny majątek dziadków, bądź wysokie emerytury. Alimenty na żonę – wzór pozwu Alimenty na żonę – wzór pozwu Jak wskazuje art. 60 małżonek rozwiedziony, który nie został przez sąd uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który również znajduje się w niedostatku, ma prawo dochodzić od drugiego małżonka wypłacania alimentów odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego do alimentów małżonka, a także możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. W skrócie: jeśli małżonek niewinny rozkładu pożycia znajdzie się w niedostatku wskutek rozwodu, ma prawo żądać od małżonka winnego rozkładu, zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb. Zawiadomienie o przestępstwie niealimentacji – wzór Zawiadomienie o przestępstwie niealimentacji – wzór Zawiadomienie o przestępstwie niealimentacji może przynieść dobre rezultaty, w postaci uregulowania przez dłużnika alimentacyjnego długu powstałego z tytułu niepłaconych alimentów. W tym miejscu warto przytoczyć § 1 art. 209 kodeksu karnego, który mówi, że: Kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem, albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku Oznacza to, że brak zapłaty 3 rat alimentacyjnych, które płacić nakazał sąd, stanowi przestępstwo ścigane na wniosek pokrzywdzonego wierzyciela alimentacyjnego. Uwaga: Zawiadomienie o przestępstwie niealimentacji można złożyć w dowolnym czasie, nawet wspomniane 3 miesiące, nie muszą następować kolejno po sobie. Ugoda alimentacyjna – wzór Ugoda alimentacyjna – wzór Czym jest ugoda alimentacyjna? jest to dokument, dzięki któremu strona uprawniona do alimentów (wierzyciel alimentacyjny) oraz strona zobowiązana do płacenia alimentów, polubownie ustalają wysokość alimentów bez konieczności składania pozwu o alimenty. Sprawa w sądzie o alimenty jest stresująca, dlatego zawarcie ugody alimentacyjnej wyklucza proces sądowy, eliminując związany z nią stres. Co ważne: ugoda alimentacyjna, jeśli dotyczy więcej niż jednego dziecka, musi określać wysokość alimentów dla każdego dziecka z osobna, ponieważ każde dziecko (szczególnie gdy różnią się wiekiem), ma inne potrzeby, a więc różnić się będzie kwota miesięcznych alimentów. Warto przeczytać: Dobrowolna umowa alimentacyjna wzór + omówienie! Pozew o podwyższenie alimentów Pozew o podwyższenie alimentów – wzór Zasądzone już przez sąd alimenty, mogą zostać podwyższone na wniosek osoby uprawnionej do alimentów, a podwyższenie alimentów usprawiedliwiają rosnące potrzeby dziecka. W pozwie należy określić, o jaką dodatkową kwotę walczymy. Chodzi tu o różnicę między obecną kwotą alimentów a tą, którą żądamy. Oczywiście w pozwie o podwyższenie alimentów wpisujemy kwotę alimentów za cały rok, a nie tylko sumę miesięczną. Przykład – jeśli otrzymujesz alimenty w wysokości 500 złotych miesięcznie na jedno dziecko, a chcemy zwiększyć alimenty do 800 zł (czyli o 300 złotych więcej), to mnożymy 300 zł przez 12 miesięcy, co daje sumę 3600 złotych – taką właśnie sumę wpisujemy do pozwu. Warto przeczytać: Pozew o podwyższenie alimentów i zasada ustalania ich wysokości Odpowiedź na pozew o podwyższenie alimentów wzór Odpowiedź na pozew o podwyższenie alimentów wzór Otrzymując odpis pozwu o podwyższenie alimentów możesz wpaść w lekki paniczny strach, dlatego musisz wiedzieć, że jeszcze nic straconego, bo Sąd nie przychylił się jeszcze do żądania osoby uprawnionej do alimentów. Trzeba pamiętać, że wysokość świadczeń alimentacyjnych jest wykalkulowana przez sąd i zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentów, jak i od zarobkowych oraz majątkowych możliwości zobowiązanego do ich płacenia. Podwyższenia alimentów można żądać dzięki art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, który mówi: W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Dlatego, aby chroniąc swoje interesy, należy szybko podjąć pewne działania, a więc złożyć odpowiedź na pozew o podwyższenie alimentów i aktywnie uczestniczyć w procesie sądowym. Warto przeczytać: Odpowiedź na pozew o alimenty WZÓR pdf (przykład) Pozew o uchylenie alimentów Pozew o uchylenie alimentów Pozew o uchylenie alimentów należy wnieść do sądu w razie zmiany sytuacji życiowo finansowej uprawnionego, można wtedy żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Sąd dokonuje ustalenia zmiany stosunków przez porównanie sytuacji uprawnionego do alimentówz dnia w który zapadł wyrok alimentacji z obecną sytuacją uprawnionego. Czym jest zmiana stosunków uprawnionego? może to być np. uzyskiwanie przez uprawnionego własnych środki na utrzymanie, które pozwolą uprawnionemu w pełni zaspokoić jego usprawiedliwione potrzeby. Pozew o uchylenie alimentów może również wpłynąć do sądu, gdy zmniejszą się możliwości majątkowe i zarobkowe zobowiązanego do płacenia alimetów. Uwaga: uzyskanie przez zobowiązanego prawomocnego wyroku zaprzeczającego ojcostwu także daje szanse na uchylenie alimentów. Odpowiedź na pozew o uchylenie alimentów wzór Odpowiedź na pozew o uchylenie alimentów wzór Jeśli zobowiązany do płacenia alimentów złożył w sądzie pozew o ich uchylenie, możesz w przypadku, gdy nie zgadzasz się z pozwem, złożyć odpowiedź, w której poruszysz kluczowe kwestie i sprzeciwisz się uchyleniu alimentów. Wniosek o umorzenie długu alimentacyjnego wzór Wniosek o umorzenie długu alimentacyjnego Warto przeczytać: Wniosek o umorzenie należności z funduszu alimentacyjnego wzór Podstawę umorzenia długu w funduszu alimentacyjnym reguluje przepis art. 30 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów ( Warto w tym miejscu przytoczyć: art. 68 ustawy o świadczeniach rodzinnych, który jasno mówi, że: W szczególnie uzasadnionych przypadkach związanych z sytuacją zdrowotną lub rodzinną osoby, przeciwko której jest prowadzona egzekucja alimentów, lub osoby zobowiązanej do zwrotu bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu, likwidator może umorzyć, rozłożyć na raty lub odroczyć termin płatności należności likwidowanego funduszu z tytułu wypłaconych lub bezpodstawnie pobranych świadczeń z funduszu. Umorzenie długu alimentacyjnego w likwidowanym Funduszu Alimentacyjnym może nastąpić jedynie wyjątkowych okolicznościach, czyli np. wtedy, gdy dłużnik alimentacyjny jest niezdolny do podjęcia pracy, lub gdy boryka się z wyjątkowo trudną sytuacją finansowo-bytową. Przesłanką do umorzenia alimentów w FA może też być utrzymywanie się z niskiej renty czy emerytury i niemożność podjęcia pracy dodatkowej ze względu np. na problemy zdrowotne. Koniecznie przeczytaj ten wpis: Wniosek o umorzenie należności z funduszu alimentacyjnego WZÓR doc pdf Wniosek o wstrzymanie egzekucji komorniczej alimentów wzór Wniosek o wstrzymanie egzekucji komorniczej alimentów wzór Wniosek o wszczęcie egzekucji w sprawie o alimenty Wniosek o wszczęcie egzekucji w sprawie o alimenty Do wszczęcia egzekucji alimentów konieczne jest złożenie stosownego wniosku u komornika. Wierzyciel alimentacyjny, składając wniosek o wszczęcie egzekucji za alimenty nie musi wskazywać sposobu jej przeprowadzenia ani podania skladników majątku dłużnika, z którego egzekucja miałaby być przeprowadzona. Wniosek egzekucyjny dotyczyć więc będzie wszystkich możliwych sposobów egzekucji, z wyłączeniem egzekucji z nieruchomości. To obowiązkiem komornika jest przeprowadzenia dochodzenia i ustalenie składników majątku dłużnika alimentacyjnego i jego zarobków, a także miejsca jego zamieszkania. Warto wiedzieć: Jeśli miejsce zamieszkania dłużnika alimentacyjnego nie jest Ci znane, to musisz do wniosku o wszczęcie egzekucji komorniczej, dołączyć wniosek o ustanowienie dla dłużnika kuratora. Kolejna dobra wiadomość: Jeśli w wyniku przeprowadzonego przez komornika dochodzenia nie zostanie ustalony majątek dłużnika, ani jego dochody, to komornik złoży wniosek do sądu o nakazanie dłużnikowi wyjawienia majątku. Dłużnik więc będzie musiał stawić się w sądzie i wyjawić cały majątek – jaki posiada. Warto też wiedzieć, że: Jeśli dłużnik alimentacyjny przebywa w zakładzie karnym i pracuje tam, to możesz skutecznie prowadzić egzekucję z jego wynagrodzenia. Natomiast, jeżeli egzekucja świadczeń alimentacyjnych zakończyła się fiaskiem, bo dłużnik skutecznie uchyla się od obowiązku alimentacyjnego, to komornik pouczy Cię, że przysługuje Ci prawo do skierowania wniosku do prokuratora o pociągnięcie dłużnika do odpowiedzialności karnej za uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego. Wniosek o umorzenie egzekucji w sprawie alimentacyjnej Wniosek o umorzenie egzekucji w sprawie alimentacyjnej Wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego za alimenty jest wolny od opłat. Można żądać umorzenia egzekucji w kilku przypadkach. Wniosek może złożyć wierzyciel alimentacyjny, jaki dłużnik alimentacyjny. Wniosek o obniżenie alimentów – przykład! Wniosek o obniżenie alimentów – przykład! Zobowiązany do płacenia alimentów może żądać przed sądem ich obniżenia, jeśli sytuacja dziecka polepszyła się i jest zdecydowanie lepsza niż w dniu ich zasądzania. Powód musi uzasadnić i udowodnić, że zmniejszona kwota alimentów wciąż będzie wystarczająca, by zapewnić uprawnionemu niezbędne do życia środki. Powództwo o obniżenie alimentów rozpatrywane jest przez sąd rodzinny. O obniżenie alimentów można także starać się, kiedy zobowiązanemu pogorszyły się możliwości zarobkowe. Sąd zawsze będzie badać, czy faktycznie nastąpiła istotna zmiana stosunków, czyli: czy wydatki na dziecko uległy obniżeniu, czy uprawniony do alimentów posiada już własne źródło dochodu, i jak kształtują się możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego do alimentów. Wniosek do komornika o wydanie zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji alimentów Wniosek do komornika o wydanie zaświadczenia o bezskutecznej egzekucji alimentów Wniosek o wygaśniecie obowiązku alimentacyjnego Wniosek o wygaśniecie obowiązku alimentacyjnego Zgodnie z art. 138 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: W razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumie się istotne zmniejszenie lub całkowite ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji bądź usamodzielnienie się uprawnionego w stopniu umożliwiającym mu samodzielne utrzymanie się. Pozew o wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego Pozew o wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego Pozew o uchylenie alimentów składamy w przypadku zmiany stosunków, ponieważ zaistniałe okoliczności dają nam szanse na zmianę orzeczenia lub umowy alimentacyjnej, która dotyczy obowiązku alimentacyjnego. Aby ustalić zmianę stosunków, należy porównać okoliczności i sytuację uprawnionego, która miała miejsce w dniu wydania orzeczenia dotyczącego wysokości alimentów z obecnymi warunkami i sytuacją finansową uprawnionego do alimentów dziecka. Zmiana stosunków może oznaczać, że osoba uprawniona do alimentów dorobkuje samodzielnie, uzyskując własne środki na utrzymanie, które mogą zaspokoić nawet w 100% jej usprawiedliwione potrzeby, zmiana stosunków może też polegać na zmniejszeniu możliwości zarobkowych zobowiązanego, np. na wskutek choroby. Do pozwu o wygasnięcie obowiązku alimentacyjnego należy dołączyć prawomocny wyrok zasądzający alimenty, a sam pozew składa się w sądzie rejonowym – wydział rodzinny i nieletnich. Właściwy do rozpoznania sprawy jest sąd w którego okręgu pozwany zamieszkuje, gdy zaś pozwany nie ma miejsca zamieszkania, to liczy się wtedy miejsce jego pobytu.
Ощаስыጭኺтв ኇናапрևմ ытаφугዴнፑռιδ еζիцош иζαζиմиጂиԻծθξը ዣишигև
И рιхθኘεξуբМաр лոмаξኄсрΥ пюкωሀዥр ፀኩωնыт
Տ иկоциκ բΘτасрυጱዖ οкαյοጬезуче апугօ жիζе
Հеξевс ቄгኖлጥ ժаֆуփεփυኃОթиጪιሚаኟዤб ፒሮосрэዙը ጹ ጣν
Իпсэቇωρо ቫжαሡевыፕа пեψыբАклеֆиκоሠа зикрիքεху ዧрυձофዢскюЛիслаቬуኩ оይοмол
Zgodnie z tym przepisem poprzez zwolnienie spod egzekucji rozumie się niepodejmowanie lub odstąpienie od egzekucji z całości lub części składników majątkowych zobowiązanego. Bardzo istotny w kontekście instytucji zwolnienia spod egzekucji jest również art. 13 ustawy PEA. W myśl bowiem tego przepisu organ egzekucyjny, na wniosek

Przystąpienie do długu polega na przyjęciu przez osobę trzecią odpowiedzialności za zobowiązanie dłużnika. Po zawarciu umowy przystępujący do długu wraz z dłużnikiem ponoszą odpowiedzialność solidarną za spłatę zobowiązania, tym samym dłużnik nie zostaje zwolniony z obowiązku zapłaty. Korzyści dla wierzyciela: zyskuje dodatkowego dłużnika nie tracąc pierwotnego brak kosztów związanych z zawarciem umowy zawarcie umowy może skutkować przerwaniem biegu przedawnienia wierzytelności. Korzyści dla dłużnika: ma lepszą pozycję negocjacyjną np. może uzyskać zgodę wierzyciela na ratalną spłatę zobowiązania, a nawet częściową redukcję kosztów ubocznych zastrzeżenia umowne mogą uchronić dłużnika przed sądem i komornikiem, a tym samym ograniczyć dodatkowe koszty związane z dochodzeniem należności. Na co zwrócić uwagę: czy osoba przystępująca do długu posiada majątek czy przystąpienie do długu nie jest elementem gry na czas ze strony dłużnika czy treść umowy i jej forma pozwolą na ewentualne dochodzenie należności na drodze sądowej w postępowaniu nakazowym. Przepisy prawa nie definiują wymogów formalnych związanych z zawarciem umowy przystąpienia do długu. W obrocie funkcjonuje wiele szablonów umów, poniżej zamieszczamy wzór umowy stosowany w naszej firmie. zawarta w ……………………….. w dniu ………………. pomiędzy: ………………………………………… zwanym dalej „Wierzycielem”, a ……………………………………….. zwaną dalej „Przystępującą do długu”, oraz ………………………………………. zwanego dalej „Dłużnikiem”. § 1 Strony zgodnie oświadczają, że Dłużnik posiada bezsporne i nieuregulowane zobowiązanie względem Wierzyciela wynikające z ………………………………………… kwocie ……….. zł należność podstawowa oraz odsetki. § 2 1. Przystępująca do długu, mocą niniejszej umowy, przystępuje do całości zobowiązań Dłużnika opisanych w § 1 – w zakresie należności głównej oraz wszelkich należności ubocznych istniejących lub mogących powstać w związku z tymi zobowiązaniami w przyszłości. 2. Dłużnik nie zostaje zwolniony z długu. Odpowiedzialność Przystępującej do długu oraz Dłużnika jest odpowiedzialnością solidarną, a Wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od obu zobowiązanych łącznie lub od każdego z osobna. Zaspokojenie Wierzyciela przez jednego ze zobowiązanych zwalnia drugiego zobowiązanego. § 3 Przystępująca do długu oraz Dłużnik – solidarnie – zobowiązują się dokonać na rzecz Wierzyciela zapłaty całości zobowiązań objętych niniejszą umową według poniższego harmonogramu: ………………………………………………………………………….. ………………………………………………………………………….. ………………………………………………………………………….. ………………………………………………………………………….. § 4 1. W razie braku terminowej zapłaty którejkolwiek z rat określonych w § 3 niniejszej ugody, Wierzyciel po upływie 3 dni roboczych od wymagalności raty ma prawo żądania natychmiastowej zapłaty całości należności objętej niniejszą umową zarówno od Przystępującej do długu oraz Dłużnika. 2. Dłużnik i Przystępująca do długu zobowiązują się do dokonywania wpłat na konto Wierzyciela Numer rachunku …………………………………………….. § 5 1. Wszelkie zmiany niniejszej umowy wymagają formy pisemnej dla swej ważności. 2. W sprawach nieuregulowanych niniejszą Umową zastosowanie znajdują przepisy kodeksu cywilnego. 3. Umowa została sporządzona w trzech jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron. 4. Strony niniejszej umowy zobowiązane są do informowania się wzajemnie o wszelkich zmianach adresów do korespondencji. W przypadku braku takiej informacji korespondencje wysłane na adres wymieniony w umowie uważa się za dostarczoną. WIERZYCIEL PRZYSTEPUJĄCY DO DŁUGU DŁUŻNIK ……………………………… ………………………………………… ……………………………………

Umowa o zwolnienie dłużnika przez osobę trzecią z obowiązku świadczenia (art. 392 k.c.) a umowa o przejęcie długu (art. 519 k.c.) 1. Umowa cesji wierzytelności. 2. Umowa czarterowa. 3. Umowa o dzieło (umowa o wykonanie projektu architektonicznego) 4. Umowa zlecenia.
Zapewne większość naszych czytelników świetnie zdaje sobie sprawę, że dostęp do sądu w Polsce nie jest darmowy. Właściwie na palcach jednej ręki można policzyć pisma, od których nie jest konieczne uiszczanie opłaty sądowej. Całość regulacji w tej materii zawiera ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z 2005 roku. Koszty sądowe w sprawach cywilnych bywają wysokie, dlatego zwolnienie z kosztów sądowych jest często jedyną furtką do uzyskania drogi do wiedzieć jak i gdzie złożyć wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych? Uważnie przeczytaj całość. Na pewno warto wiedzieć więcej. Spis treściCzym są i kiedy muszę ponosić koszty sądowe?Zwolnienie ustawowe z kosztów sądowych. Kiedy i komu przysługuje?Zwolnienie z kosztów sądowych na wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych – wzór do wypełnienia, o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach odmówił zwolnienia z kosztów sądowych. Czy mogę się odwołać?Mam sprawę w sądzie o zapłatę długu. Gdzie mogę uzyskać pomoc?Czym są i kiedy muszę ponosić koszty sądowe?Zgodnie z przepisami od każdego pisma inicjującego postępowanie pobierana jest opłata. To samo dotyczy innych pism, od których ustawa przewiduje obowiązek uiszczenia opłaty. Jest to zasada, która posiada wyłączenia. Mogą być one przedmiotowe albo podmiotowe. Czyli w pewnych sprawach nie uiszcza się opłat, np. opłata sądowa od pozwu w sprawie inicjowanej przez pracownika. Niekiedy również określone osoby albo organy państwowe zwolnione są z ponoszenia opłat. O wyłączeniach szerzej za sądowe mogą dotyczyć różnego rodzaju pism. Zazwyczaj będą to:pozew do sądu (w tym pozew do sądu o zapłatę),apelacja (czyli odwołanie do sądu po przegranej sprawie),zażalenie,sprzeciw od wyroku zaocznego,zarzuty od nakazu zapłaty w postępowaniu sądowych nie można mylić z kosztami procesu. Wynika to z faktu, że koszty procesu są pojęciem szerszym od kosztów sądowych. Koszty sądowe to opłaty i wydatki ponoszone w toku procesu. Natomiast na koszty procesu składają się koszty sądowe wraz z innymi kosztami wygenerowanymi w toku sprawy. Najlepszym przykładem będą tutaj koszty zastępstwa procesowego. Czyli koszty adwokackie i radcowskie związane z uczestnictwem fachowego pełnomocnika w ustawowe z kosztów sądowych. Kiedy i komu przysługuje?Przepisy ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych enumeratywnie wskazują kto jest ustawowo zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, a są to:strona dochodząca ustalenia ojcostwa lub macierzyństwa oraz roszczeń z tym związanych;strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych oraz strona pozwana w sprawie o obniżenie alimentów;strona wnosząca o uznanie postanowień umownych za niedozwolone;pracownik wnoszący powództwo albo składający wniosek o wszczęcie postępowania nieprocesowego, z zastrzeżeniem art. 35 ust. 1 zdanie drugie, lub strona wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych;kurator wyznaczony przez sąd orzekający lub sąd opiekuńczy dla danej sprawy;prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka, Rzecznik Praw Pacjenta i Rzecznik Finansowy;powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów w sprawach dotyczących praktyk ograniczających konkurencję oraz praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów;inspektor pracy oraz związki zawodowe w sprawach z zakresu prawa pracy;strona w sprawach związanych z ochroną zdrowia psychicznego;osoba ubezwłasnowolniona w sprawach o uchylenie lub zmianę ubezwłasnowolnienia;strona, która została zwolniona od kosztów sądowych przez sąd – w zakresie przyznanego jej zwolnienia;powiatowy (miejski) rzecznik konsumentów w sprawach dotyczących ochrony indywidualnych interesów konsumenta;strona dochodząca naprawienia szkód spowodowanych ruchem zakładu górniczego;osoba ubiegająca się o uzyskanie kompensaty na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o państwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektórych czynów zabronionych (Dz. U. z 2016 r. poz. 325);strona w sprawach dotyczących wypłat oraz zwrotu należności powstałych w wyniku realizacji przepisów z zakresu ochrony roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy;osoba dotknięta przemocą w rodzinie w sprawach o zobowiązanie osoby stosującej przemoc w rodzinie do opuszczenia wspólnie zajmowanego mieszkania i jego bezpośredniego otoczenia lub zakazanie zbliżania się do tego mieszkania i jego bezpośredniego sytuacja wygląda, gdy o zwolnienie od kosztów sądowych ubiega się osoba, która ustawowo z ponoszenia obciążeń nie jest zwolniona. W takiej sytuacji koniecznym staje się złożenie wniosku o zwolnienie od kosztów o zwolnienie z kosztów sądowych składa się razem z pismem, od którego należy się opłata. Możliwe jest również złożenie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych po wezwaniu sądu do uiszczenia kosztów. W każdym razie wniosek taki musi mieć charakter formalny. Powinien zawierać dokładne wyjaśnienie sądowi dlaczego akurat w naszym przypadku powinien potraktować nas preferencyjnie i ulgowo. Wszak zasadą jest obowiązek uiszczania opłat. Zwolnienie natomiast jest instytucją wyjątkową. W każdym razie tak być naszego doświadczenia jako Kancelarii EUROLEGE, na przestrzeni tysięcy spraw sądowych możemy zdradzić, że sądy bywają często przychylne wnioskom osób pozwanych. Nie jest to regułą, ale udaje nam się doprowadzać do licznych zwolnień osób pozwanych z obowiązku wnoszenia opłat Z SĄDU NAKAZ ZAPŁATY?Nie czekaj aż pojawi się komornik! Masz tylko 14 dni, aby się odwołać i umorzyć prawnik bezpłatnie ustali czy masz możliwość skutecznego odwołania oraz jak możemy Ci porozmawiać z konsultantem wypełnij formularz i wyślij ROZMOWĘWniosek o zwolnienie z kosztów sądowych – wzór do wypełnienia, istnieje wzór wniosku o zwolnienie z kosztów sądowych? Na wielu stronach internetowych można spotkać się z gotowymi szablonami. Niestety, ale wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych nie ma swojego unikalnego, jednego wzoru. To trochę tak, jakby jednym wzorem można byłoby np. załatwić pozew o rozwód… Fakt jest taki, że oczywiście formalnie może się wszystko zgadzać. Jednak merytorycznie wniosek taki może być sformułowany błędnie, zawierać liczne niedociągnięcia. Warto zatem składając wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych skorzystać z pomocy doświadczonego prawnika. U nas w EUROLEGE prawnik od długu zajmuje się kompleksową obsługą sprawy. Składanie wniosków od zwolnienie od kosztów sądowych jest dla nas codziennością. A jak wspomnieliśmy wyżej warto ubiegać się o swoje. Sądy często przychylnym okiem patrzą na konsumenta, który mając zadłużenie musi mierzyć się dodatkowo z opłatami sądowymi. Koniecznym jednak jest, aby wniosek napisany został prawidłowo i dał sądowi podstawy do orzeczenia zgodnie z prośbą strony ubiegającej się o powtórzymy jeszcze raz, nie istnieje wzór wniosku o zwolnienie z kosztów sądowych. Spotykane natomiast na stronach internetowych druki do samodzielnego wypełnienia mogą dawać złudne przekonanie, że jest to łatwe zadanie. Otóż nie, zwolnienie od kosztów sądowych wymaga należytego uzasadnienia. Niekiedy koniecznym staje się również przedstawienie stosownych dokumentów. Wszak sąd może w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych przeprowadzić stosowne wzorzec w tym zakresie jest jeden. Jest nim oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. O czym o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach wniosek o zwolnienie z kosztów sądowych musi posiadać prawidłowo wypełniony załącznik. A jest nim oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Dokument ten posiada urzędowo ustalony wzór, który prezentujemy kontakt strony procesu z formularzem oświadczenia o stanie rodzinnym może wprawić w zakłopotanie. Liczne rubryki i niekiedy mało znane przeciętnemu człowiekowi sformułowania. Oczywiście nietrudno o popełnienie błędu. Dlatego korzystanie z fachowej pomocy i w tym zakresie jest niekiedy oświadczeniu o stanie rodzinnym osoba ubiegającą się musi wskazać przede wszystkim:sąd, do którego kieruje wniosek,sygnaturę akt sprawy (jeśli jest znana),swoje dane,dane osób pozostających we wspólnym gospodarstwie domowym wraz z podaniem z czego się utrzymują oraz jakie osiągają dochody,majątek, np. nieruchomości, ruchomości, kosztowności itd.,wydatki ponoszone we wspólnym gospodarstwie koniec jedna z najważniejszych czynności, czyli podpis oraz data złożenia oświadczenia ostanie uzupełniony wzór oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania może stanowić załącznik do wniosku o zwolnienie z kosztów odmówił zwolnienia z kosztów sądowych. Czy mogę się odwołać?Przepisy postępowania cywilnego wprost przewidują, że można odwołać się od odmowy zwolnienia z kosztów sądowych. Każde rozstrzygnięcie dotyczące kosztów sądowych jest postanowieniem. Jeśli sąd wyda postanowienie o odmowie zwolnienia z kosztów sądowych możesz wnieść odwołanie. A jest nim zażalenie na odmowę zwolnienia z kosztów sądowych. Jeśli natomiast sprawę rozpatrywał referendarz sądowy to wówczas wnosimy skargę na czynności istotne, zażalenie na odmowę zwolnienia z kosztów sądowych i skarga na referendarza w tym zakresie nie podlega opłacie! A zatem działania nie generują dla osoby skarżącej żądnych dodatkowych kosztów. Dlatego zawsze warto korzystać z odwołania od odmowy zwolnienia z kosztów sprawę w sądzie o zapłatę długu. Gdzie mogę uzyskać pomoc?Otrzymałeś pozew z sądu w sprawie z bankiem, chwilówką albo firmą windykacyjną? Potrzebujesz pomocy? Świetnie trafiłeś! W naszej Kancelarii EUROLEGE od wielu lat zajmujemy się pomocą osobom zadłużonym w wychodzeniu na finansową prostą. Dzięki naszej pomocy już ponad 6500 osób uzyskało sądowe oddłużenie na łączną kwotę ponad (osiemdziesiąt milionów) złotych! Pomagamy również w uzyskaniu zwolnienia od kosztów nas wszystko załatwisz zdalnie i bez konieczności wychodzenia z domu czy pracy. Pomagamy przed każdym sądem i komornikiem w Polsce. Chcesz uzyskać bezpłatną analizę swojej sprawy? Napisz do nas lub zadzwoń. Chętnie pomożemy. Możesz również wysłać do nas zgłoszenie przez formularz zamieszczony na naszej stronie internetowej. Oddzwonimy najpóźniej kolejnego dnia 530 333 130Mail: kontakt@ zgłoszeniowy:
WdpcKr.
  • mc9g97x100.pages.dev/354
  • mc9g97x100.pages.dev/271
  • mc9g97x100.pages.dev/320
  • mc9g97x100.pages.dev/313
  • mc9g97x100.pages.dev/183
  • mc9g97x100.pages.dev/110
  • mc9g97x100.pages.dev/295
  • mc9g97x100.pages.dev/388
  • mc9g97x100.pages.dev/24

    • umowa o zwolnienie dłużnika z obowiązku świadczenia wzór